To nie my gonimy czas, to czas goni nas.

Kiedy sięgnę pamięcią w przeszłość , nie tak znowu odległą, przypominają mi się chwile, które gdzieś tam przemknęły szybko.Jedne dobitnie zapadające w pamięć inne znów ulotne jak  motyle, który dopiero co siedział na kwiatku jabłoni a już go nie ma.Pamięć ludzka nie jest w stanie przechować wszystkich.Segreguje i przechowuje tylko te , które uważa za ważne.Może to i dobrze, bo jest wiele takich , o których nie chciało by się pamiętać.Ale te ważne są przez cały czas z nami.Tylko zdjęcia przypominają,że był taki czas, coś zadziało, coś wydarzyło.                                                                                                                                                                                        

I nawet nie pamiętam kiedy zrobiona tą fotografię.A przecież to ja musiałam ja robić.
 kiedy tak patrzę na uśmiechnięte twarze dzieci i wnuczki, mam wrażenie ,że to było wczoraj.A to już prawie rok.Ile się przez ten rok wydarzyło, ile zmieniło.Nigdy już przecież nie będę w ty miejscu, nie pościeram kurzy ze starych mebli, nie wyjrzę przez okno, nie usłyszę przejeżdżającego po wiadukcie pociągu, nie usłyszę śmieciarki podjeżdżającej co rano pod blok.I tylko uśmiechy dzieciaków wciąż te same, choć rok starsze.I to wrażenie ,że ja taka sama, choć całkiem inna w środku.Wyciszona, mająca inne zmartwienia, ciesząca się z innych rzeczy.Zadaje sobie pytanie: kim bym była gdybym nie była tym kim jestem? jak by było, gdyby nie wydarzyło się wszystko co minęło?Czy czas płynął by tak samo, czy może szybciej jeszcze?Co jeszcze przede mną?
A za oknem kolejna piękna wiosna, choć już inna niż ta poprzednia, bo w innym miejscu.